مـَــن..؟!

چه دوحرفیه وســــــــــــــوسه انگیزیست.....

این من! نه زیبایم ، نه مهـربانم....نه عـاشق و نه محتاج نگاهی...!

فقط برای خودم هســـــــتم ...خود خودم ! مال خودم !

صــــــبورم و عجول!!

سنگین...سرگردان...مـــغرور.. .لجباز....با یک پیچیدگی ساده

و مقداری بی حوصــلگیه زیــــــــــــــاد!!!

و برای تویی که چــــهره های رنگ شده را می پرستی,

نه سیـــــرت آدمی ,

هیــــــــــــــــچ ندارم.

راهــــــــت را بگیــر و بـــــــرو

حوالی من توقف ممنــــــــــوع هست....!

اگر باران ببارد...

چتری خواهم شد برای تـــو!

چه اندیشه غریبی است این اندیشه ها...

وقتی به تـــو می اندیشم,

دلـ ـم برای خودم, برای تــــو تنگ میشود...!

در آن تنهایی که یاد و خاطره تـــو بندی می شود بر تار و پود ذهنـ ـم...

چه خوش است اندیشیدن به تـــو...

و نوشتن از تمام آن لحظات غمـ ـبار بی تـــو بودن...!

دلـ ـتنگی، دلـ ـتنگی، دلـ ـتنگی!

آدم دلـ ـتنگ کـ می شود,

چـ فکرها کـ نمیکند...

چـ اندیشه ها کـ در خیال خود ندارد...

و چـ رویاها کـ گاه خنده را طرحی میکند بر لبانـ ـت...

و گاه غـَـم را بغضی میکند شکسته در گلو...

تا در پی بهانه ای, این اشکی شود جاری بر گونه ها...!

چـ دلـ ـگیـــرند این لحظات...

نمی دانم که غنیمت شمارمش,

یا بر تمام این اندیشه های از هم گسیخته و لغزیده,

در ذهن اندیشه های دیگری یابم کـ چـ باید بکنم....؟!

راستی من چـ کاری باید بکنم؟!

نمی دانم،نمی دانم، نمی دانم!

ای کاش تـــــو بدانی...!

نمی توانم بنویسم, هر چند کـ باید از خیلی چیزها بنویسم...

و شاید تـــو, بعدها برایم خیلی چیزها بگویی...!

هر چـ کـ هست,

بیا شریک شبنم ساده زندگی باشیم...

بـ خــود دروغ نگوییم و بـ هــَــم...!

بگذاریم کـ اندیشه های سبز, پیچکی شود بر ذهن...

و بگذاریم کـ خیال, فاصله های جدایی افتاده را طی کند...

و حس کنیم آن چـ را کـ باید دوست داریم....!

زمان ِ آن نیست کـ هر چـ دلـ ـم می خواهد بگویم,

اما….

اگر باران ببارد, چتری خواهم شد برای تــــو...!